1. Ιστορία του Internet

Το Internet, όπως το ξέρουμε σήμερα, έχει αρκετά μεγάλη ιστορία και βασικά, έχουν διαφοροποιηθεί οι λόγοι και οι σκοποί ύπαρξής του. Το Internet ξεκίνησε σαν ιδέα και πρόταση το1969, από το Τμήμα Εθνικής Άμυνας των Η.Π.Α., με θέμα τις ψηφιακές τηλεπικοινωνίες σε περίπτωση πολέμου.

H Advanced Research Projects Agency, τμήμα του Υπουργείου Αμύνης, έφτιαξε τα πρώτα κομμάτια αυτού που θα γινόταν σήμερα το Internet. Ήταν πολλοί οι στόχοι για το δίκτυο αυτό, που είχε πάρει το όνομα ARPAnet. Όλοι υλοποιήθηκαν και αποτελούν ακόμα μέρος του σημερινού Internet. Στους στόχους περιλαμβάνονταν οι ακόλουθοι: Το δίκτυο θα έπρεπε να λειτουργεί ακόμα και αν πολλοί από τους υπολογιστές ή τις διασυνδέσεις μεταξύ τους ετίθετο εκτός λειτουργίας.

Για να αντεπεξέλθει στους πολλούς διαφορετικούς τύπους υπολογιστών που εμφανίζονταν στην αγορά, το Υπουργείο Αμύνης ήθελε ανόμοιοι υπολογιστές να μπορούν να ανταλλάσσουν πληροφορίες χωρίς πρόβλημα. Έτσι, η μέθοδος δικτύωσης θα έπρεπε να είναι εύχρηστη από υπολογιστές με εντελώς διαφορετικές διαμορφώσεις hardware.

Το δίκτυο θα μπορούσε να ανακατευθύνει αυτόματα τις πληροφορίες, παρακάμπτοντας τα μέρη του δικτύου που βρίσκονταν εκτός λειτουργίας. Για να πάρετε μια εικόνα κάντε τη σύγκριση με ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Φανταστείτε ότι ταξιδεύετε με αυτοκίνητο από την Ελλάδα προς την Αυστρία. Αν τα σύνορα των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι κλειστά, θα πρέπει να περάσετε      ακτοπλοϊκώς στην Ιταλία και από εκεί να περάσετε στην Αυστρία. Αν λόγω καιρού είναι αδύνατον να πάρετε οχηματαγωγό, μπορείτε πάντα να φτάσετε κυκλικά, μέσω Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ουγγαρίας. Το δίκτυο θα πρέπει να είναι ένα τέτοιο είδος αυτόματης ανακατεύθυνσης.

Το ARPAnet επρόκειτο να γίνει το δίκτυο των δικτύων, όχι απλά ένα δίκτυο υπολογιστών. Μόνο ένας υπολογιστής στο δίκτυο έπρεπε να είναι συνδεδεμένος απευθείας με τον εξοπλισμό του ARPAnet. Κάθε άλλο υπολογιστής στο τοπικό   αυτό δίκτυο θα εμφανιζόταν να είναι στο ARPAnet και θα μπορούσε να επικοινωνεί με άλλους υπολογιστές στο ARPAnet μέσω της μιας αυτής γραμμής σύνδεσης.

Το ARPAnet διευρύνθηκε προς μη στρατιωτικές χρήσεις μέσα στη δεκαετία του '70, όταν επιτράπηκε να το χρησιμοποιούν πανεπιστήμια και εταιρίες που έκαναν έρευνες σχετικά με θέματα άμυνας. Μερικά χρόνια αργότερα το National Science Foundation χρησιμοποίησε το μοντέλο του ARPAnet για να δημιουργήσει το NSFnet, το οποίο συνέδεσε μεταξύ τους  ερευνητές του NSF. Οι περισσότεροι συνάδελφοι και εταιρίες που ήταν συνδεδεμένοι στο NSFnet ήταν επίσης συνδεδεμένοι στο ARPAnet και τα δυο δίκτυα χρησιμοποιούσαν τις ίδιες συνδέσεις επικοινωνίας (TCP/IP). Έτσι τα δύο συστήματα άρχισαν να συνδυάζονται και να συνεργάζονται.

Το Υπουργείο Αμύνης δεν διατήρησε το ARPAnet στο ίδιο επίπεδο με το επίπεδο που το NSF διατήρησε το NSFnet, και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '80 το ARPAnet είχε απορροφηθεί από το NSFnet.

Από το 1990 παύει να υπάρχει πλέον το ARPANET και καθιερώνεται ο όρος INTERNET.(Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στη http://www.internetvalley.com/intval.html

2.Τρόπος λειτουργίας του Ιnternet

Τα δίκτυα αποτελούνται από ένα σύνολο δύο ή περισσοτέρων Η/Υ συνδεδεμένων μεταξύ τους με ένα ειδικό καλώδιο. Ανάλογα με το είδος της σύνδεσης χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α). τα τοπικά (LAN - Local Area Network) και β.) τα ευρείας περιοχής (WAN - Wide Area Network).Τα τοπικά δίκτυα (LAN) αποτελούνται από Η/Υ που είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους με ένα ειδικό καλώδιο το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει το μήκος μερικών δεκάδων μέτρων. Τα δίκτυα που συνδέουν Η/Υ οι οποίοι βρίσκονται σε μακρινές αποστάσεις μεταξύ τους, ονομάζονται δίκτυα Ευρείας περιοχής (WAN). Οι Η/Υ αυτών των δικτύων μπορούν να βρίσκονται σε διάφορες πόλεις, χώρες ακόμα και ηπείρους. Τα δίκτυα αυτά συνδέουν του Η/Υ με καλώδια των υπηρεσιών και εταιριών τηλεπικοινωνίας. Το Internet είναι ένα δίκτυο ευρείας περιοχής.

Όταν όμως αναφερόμαστε στους Η/Υ του Internet πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό. Υπάρχουν οι Η/Υ των Παροχέων Internet και διαφόρων φορέων, εταιριών κλπ οι οποίοι είναι μόνιμα συνδεδεμένοι στο υπερδίκτυο επειδή παρέχουν συνεχώς δεδομένα και πληροφορίες. Πέρα από αυτούς τους Η/Υ υπάρχουν και αυτοί των χρηστών συνδρομητών του Internet οι οποίοι συνδέονται και διακόπτουν την επικοινωνία τους με αυτό, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Ο κάθε παροχέας διαθέτει μια τηλεπικοινωνιακή γραμμή μεγάλου εύρους την οποία για την Ελλάδα την παρέχει ο ΟΤΕ ( στο εξωτερικό, οι μεγάλοι παροχείς διαθέτουν δικές τους γραμμές).Η γραμμή λοιπόν αυτή μπορεί να εξαπλώνεται από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και τα νησιά και αποτελεί τη βασική ραχοκοκαλιά του παροχέα (backbone). Στη συνέχεια υπάρχουν οι Κόμβοι του Internet, οι οποίοι βρίσκονται στις διάφορες επαρχιακές πόλεις ή στα ίδια αστικά κέντρα οι οποίοι συνδέονται με το κεντρικό Backbone του παροχέα. Οι κόμβοι είναι αυτοί οι οποίοι παρέχουν πλέον την σύνδεση στους συνδρομητές. Το κεντρικό backbone των παροχέων που αναφέρθηκε παραπάνω είναι της τάξης των 2 Μbps. Οι κόμβοι που συνδέονται με αυτούς συνήθως διαθέτουν γραμμές σύνδεσης με το backbone μεγέθους 64 Kbps. Επομένως, από τη στιγμή που ο συνδρομητής συνδεθεί με τον κόμβο του, είναι αυτονόητο ότι μπορεί να περιηγηθεί όλο το σύστημα του παροχέα του αλλά και όλων των άλλων παροχέων. Επειδή όμως οι Παροχείς έχουν σύνδεση με Ευρώπη, Αμερική κλπ, μπορούμε να περιηγηθούμε στους Η/Υ ολόκληρου του υπερδικτύου.

3.Servers και Clients (Διακομιστές-Πελάτες)

Μία άλλη σημαντική για την κατανόηση της δομής του Internet είναι αυτή των servers(διανομείς) και των clients (πελάτες). Server είναι ένας υπολογιστής που εκτελεί ενέργειες για κάποιον άλλον υπολογιστή. Client είναι ο υπολογιστής που ζητά να γίνει η ενέργεια. Πρόκειται για έναν ευρύ ορισμό αλλά πολύ κατάλληλο: Το φάσμα των διαφορετικών ενεργειών που μπορούν να εκτελεστούν μεταξύ ενός client και ενός server είναι σχεδόν απεριόριστο. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του σχετικά με τη σχέση client / server είναι ότι ο client δεν ενδιαφέρεται για το πώς εκτελεί ο server την εργασία, αλλά απλά του χρειάζεται το αποτέλεσμα της εργασίας.

Για παράδειγμα μπορεί κάποιος client να ζητήσει από ένα server ένα αρχείο. Αν το αρχείο βρίσκεται στον υπολογιστή του server, αυτός απλά το παίρνει από το δίσκο του και το δίνει στον client. Αν, ωστόσο, το αρχείο δεν βρίσκεται στον server, αλλά αυτός γνωρίζει πώς να το βρει, το βρίσκει και το δίνει στον client. Και στις δυο περιπτώσεις ο client πήρε αυτό που ήθελε: το αρχείο. Αν ο server δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζήτησε ο client,θα πρέπει να γνωρίζει τον κατάλληλο τρόπο να πει ότι δεν μπορεί και να δώσει κάποιες πληροφορίες για το γιατί.

Αν θέλετε την απάντηση σε κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, δεν σας ενδιαφέρει στην πραγματικότητα το αν η απάντηση βρίσκεται στον υπολογιστή σας ή σε κάποιον άλλον υπολογιστή μακριά και πραγματικά δεν θέλετε να μάθετε πώς να ψάξετε για αυτήν. Όσο πιο ευφυής και ισχυρός είναι ο server με τον οποίο συνδέεστε, τόσο πιο πιθανό είναι ότι θα βρείτε την απάντηση σας εύκολα.

Τα προγράμματα - πελάτες εκτελούνται πάντα για κάποια συγκεκριμένη εργασία. Ξεκινάτε ένα πρόγραμμα - πελάτη όταν έχετε να διατυπώσετε κάποια ερώτηση ή χρειάζεστε κάποια πληροφορία. Χρησιμοποιείτε τον πελάτη για να υποβάλλετε συγκεκριμένα ερωτήματα και μετά τον τερματίζετε όταν λάβετε την πληροφορία ή τους πόρους που ζητήσατε. Τα προγράμματα - διακομιστές, από την άλλη μεριά, εκτελούνται αδιάκοπα. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν ενεργοί πελάτες, ο διακομιστής εξακολουθεί να εκτελείται, περιμένοντας να υποβάλλουν οι πελάτες τα αιτήματα τους.

4. Τα πρωτόκολλα του Internet

Τα πρωτόκολλα δικτύου είναι "γλώσσες" ειδικού σκοπού τις οποίες χρησιμοποιούν οι υπολογιστές για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Διαφορετικά πρωτόκολλα κάνουν διαφορετικά πράγματα. Μερικά πρωτόκολλα συντονίζουν την κίνηση των μηνυμάτων, αλλά ελέγχουν την ακεραιότητα αυτών που διαβιβάστηκαν, και άλλα μετατρέπουν τα δεδομένα από μια μορφή σε κάποια άλλη.

Η χρήση των πρωτοκόλλων δεν είναι βέβαια μοναδικό φαινόμενο στα δίκτυα υπολογιστών. Για παράδειγμα η αναγραφή των στοιχείων του αποστολέα και του παραλήπτη σε κάποιο φάκελο που πρόκειται να ταχυδρομηθεί είναι ένα είδος πρωτοκόλλου. Η διεύθυνση του παραλήπτη και η διεύθυνση του αποστολέα στο φάκελο είναι μηνύματα προς το ταχυδρομικό γραφείο, που περιγράφουν που θα πάει το γράμμα, σε διάφορες περιπτώσεις. Τα μηνύματα αυτά πρέπει να εμφανίζονται στις προβλεπόμενες θέσεις του φακέλου, και πρέπει να έχουν μια μορφή που να την καταλαβαίνει η ταχυδρομική υπηρεσία, αν θέλουμε να παραδοθεί σωστά ο φάκελος.

Οι βασικές κατηγορίες πρωτοκόλλων είναι τρεις:

Πρωτόκολλο δικτύου: που επιτηρεί την μεταφορά πληροφοριών από περιοχή σε περιοχή. Το πρωτόκολλο δικτύου που χρησιμοποιείται από το Internet ονομάζεται Internet Protocol (IP). Οι πληροφορίες που διακινούνται από το IP ονομάζονται πακέτα και είναι μεγέθους 1,5 Kbyte περίπου. Επειδή είναι μικρότερα από τα αρχεία που συνήθως διαβιβάζονται μέσω του Internet αυτό σημαίνει ότι για κάθε μεταφορά απαιτούνται πολλά πακέτα.

Πρωτόκολλο μεταφοράς: που διαχειρίζεται την ακεραιότητα των δεδομένων που μεταβιβάζονται. Αναλαμβάνει να συλλέξει τα σχετικά μεταξύ τους πακέτα, να τα τοποθετήσει στην κατάλληλη σειρά και να εξακριβώσει ότι κανένα από αυτά δεν έχει αλλοιωθεί. Το πρωτόκολλο μεταφοράς που χρησιμοποιείται στο Internet είναι το Transmission Control Protocol (TCP). To IP και το TCP συνδυάζονται συχνά και εμφανίζονται μαζί σαν TCP/IP.

Πρωτόκολλο εφαρμογής: που μετατρέπει την πληροφορία που έφτασε από το δίκτυο σε μορφή κατάλληλη για την αντίστοιχη εφαρμογή που την κάλεσε. Κάθε μία από τις εφαρμογές FTP, e-mail, WWW, Usenet, Telnet, κ.λ.π. έχει το δικό της πρωτόκολλο.

Τα πρωτόκολλα δουλεύουν στο παρασκήνιο. Η εργασία μετάφρασης των μηνυμάτων προς και από τα πρωτόκολλα γίνεται αθόρυβα από τους υπολογιστές υπηρεσίας του δικτύου, και οι χρήστες γλιτώνουν την αγγαρεία να ελέγχουν οι ίδιοι τα μεμονωμένα πακέτα που διατρέχουν το δίκτυο. Κάθε μήνυμα που μεταδίδεται στο Internet περνάει από τουλάχιστον τρία επίπεδα πρωτοκόλλων :το πρωτόκολλο δικτύου (network protocol) που επιτηρεί την μεταφορά μηνυμάτων από περιοχή σε περιοχή, το πρωτόκολλο μεταφοράς (transport protocol) που διαχειρίζεται την ακεραιότητα των δεδομένων που μεταβιβάζονται, και το πρωτόκολλο εφαρμογής (application protocol) που μετατρέπει την διαβίβαση του δικτύου σε κάτι που μπορούμε να αναγνωρίσουμε ως απάντηση σε κάποια ερώτηση που απευθύναμε μέσω κάποιας εφαρμογής δικτύου. Το πρωτόκολλο που χρησιμοποιείται από το Internet για την μεταφορά μηνυμάτων από ένα μηχάνημα σε κάποιο άλλο ονομάζεται Πρωτόκολλο Internet (Internet protocol - IP ).

Το πρωτόκολλο Internet είναι ένα πρωτόκολλο δικτύου, και η δουλειά του είναι να διαχειρίζεται το δύσκολο έργο της μεταφοράς ενός μηνύματος από το μηχάνημα που το στέλνει στο μηχάνημα που θα το παραλάβει. Τα μηνύματα που διανέμονται από το πρωτόκολλο Internet (IP) ονομάζονται πακέτα (packets) ,και είναι πολύ μικρού μεγέθους, συνήθως χίλια πεντακόσια byte ή λιγότερα. Εφόσον λοιπόν είναι πολύ μικρότερα από αρκετά μηνύματα και αρχεία που διαβιβάζονται μέσω του Internet,  είναι συνηθισμένο για μια μετάδοση να απαιτούνται πολλά πακέτα.

Αφού το Πρωτόκολλο Internet κάνει τη δουλειά του, ένα πρωτόκολλο μεταφοράς (Transport Protocol) αναλαμβάνει να συλλέξει τα σχετικά μεταξύ τους πακέτα, να τα τοποθετήσει σε κατάλληλη σειρά, και να εξακριβώσει ότι κάθε ένα από αυτά δεν έχει αλλοιωθεί.

Όπως αναφέρθηκε το Internet έχει δυο πρωτόκολλα μεταφοράς που ασχολούνται με αυτές τις λειτουργίες: το Πρωτόκολλο Ελέγχου Διαβίβασης (Transmission control Protocol - TCP) και το πρωτόκολλο Πακέτου Χρήστη (User Datagram Protocol).

Το πρωτόκολλο Internet (IP) και το Πρωτόκολλο Ελέγχου Διαβίβασης (TCP) συνδυάζονται τόσο συχνά, ώστε είναι συνηθισμένο να μιλάμε για δίκτυα TCP/IP . Εδώ και χρόνια , το TCP/IP είναι το πρωτόκολλο που προτιμούν οι κατασκευαστές υπολογιστών πολλών χρηστών, και υπάρχουν διάφορες υλοποιήσεις ΤCP/IP για υπολογιστές Macintosh και PC , όπως και για άλλα συστήματα υπολογιστών πολλών χρηστών. Η χρήση του συνδυασμένου πρωτοκόλλου TCP/IP είναι ευρέως διαδεδομένη και έξω από το Internet.

Τέλος, υπάρχουν πρωτόκολλα εφαρμογών που φροντίζουν για την τυποποίηση των αιτήσεων που έχουν διατυπωθεί από χρήστες και των δεδομένων που επιστρέφονται σε απόκριση αυτών των κλήσεων. Υπάρχουν τόσα πρωτόκολλα εφαρμογών όσες είναι και οι εφαρμογές του Internet.

5.Οι διευθύνσεις του Internet

Διευθύνσεις ΙΡ

Στο Πρωτόκολλο Internet (IP), κάθε δίκτυο και κάθε υπολογιστής που είναι συνδεδεμένος στο φυσικό δίκτυο έχει μια σταθερή διεύθυνση που επιτρέπει σε κάθε άλλο υπολογιστή που είναι συνδεδεμένος να τον προσδιορίσει απόλυτα..

Η διεύθυνση αυτή επιτρέπει στους υπολογιστές στο Internet να συνεχίζουν να λαμβάνουν μηνύματα ακόμη κι αν αλλάξει η φυσική θέση του υπολογιστή. Η διεύθυνση IP επιτρέπει επίσης στους χρήστες του Internet να απευθύνουν μηνύματα σε ένα συγκεκριμένο υπολογιστή στο δίκτυο.

Μια IP διεύθυνση είναι ένας δυαδικός αριθμός των 32 bits. Για να διαβάζονται ευκολότερα από τους ανθρώπους οι IP διευθύνσεις είναι συνήθως γραμμένες σαν 4 αριθμοί που χωρίζονται με τελείες. Κάθε αριθμός αντιπροσωπεύει 8 bits από τα 32 πράγμα που σημαίνει ότι κανένας από τους 4 αριθμούς δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από 255.

Π.χ. 208.152.64.40

Η διεύθυνση IP έχει δύο συστατικά μέρη:

·        Το ένα προσδιορίζει την ταυτότητα του δικτύου του οποίου μέλος είναι αυτός ο υπολογιστής

·        και το άλλο την ταυτότητα του υπολογιστή.

Δεδομένου ότι κάθε IP διεύθυνση πρέπει να είναι μοναδική υπάρχει ένας κεντρικός φορέας στον οποίο καταχωρούνται οι διευθύνσεις για αποφυγή πολλαπλής χρήσης τους. Η καταχώρηση αυτή γίνεται από το InterniC το κέντρο πληροφοριών δικτύου του Internet, μετά από αίτηση του οργανισμού στον οποίο ανήκει το τοπικό δίκτυο. Το InterNIC καταχωρεί μόνο το τμήμα της διεύθυνσης που αναφέρεται στο τοπικό δίκτυο. Η ανάθεση των κατάλληλων διευθύνσεων στους υπολογιστές του τοπικού δικτύου είναι έργο του supervisor του δικτύου.

Μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου περιλαμβάνει το όνομα του χρήστη και το όνομα της περιοχής όπου ο χρήστης δέχεται το ταχυδρομείο. Τα δύο αυτά ονόματα χωρίζονται με το σύμβολο "@".

Π.χ.

epl1997@otenet.gr

όνομα_χρήστη@όνομα_περιοχής.

6.  Το σύστημα ονομασίας DNS

Οι IP διευθύνσεις είναι δύσκολο να διαχειρίζονται και ακόμη περισσότερο να απομνημονεύονται από τους ανθρώπους. Για τον λόγο αυτό έχει αναπτυχθεί ένα καλά καθορισμένο σύνολο κανόνων ονομασίας με περιοχές (Domain Name System DNS). Η απλούστερη μορφή μιας DNS διεύθυνσης είναι:

host_computer.domain

host_computer είναι το όνομα του υπολογιστή και domain το όνομα του δικτύου που ανήκει ο υπολογιστής. Συνήθως όμως δεν υπάρχει ένα μόνο domain αλλά το όνομα του υπολογιστή, ακολουθούν κατά ιεραρχικό τρόπο τα ονόματα των περιοχών από τις οποίες περιβάλλεται. Π.χ.

www.epson.com

(domain name της 208.152.64.40 διεύθυνσης)

To www είναι το όνομα που έχει αποδοθεί στον υπολογιστή, ο υπολογιστής αυτός είναι μέλος του δικτύου epson,το οποίο με τη σειρά του είναι μέλος της περιοχής com (=commercial). Υπάρχουν επίσης περιοχές ονομάτων που βασίζονται στη γεωγραφική τοποθεσία (περιοχές ανωτάτου επιπέδου) που έχουν δύο γράμματα και αντιπροσωπεύουν τη χώρα.. Π.χ.

cg.teithe.edu.gr

το gr αντιπροσωπεύει την Ελλάδα. Από το όνομα αυτό καταλαβαίνουμε ότι ο υπολογιστής αυτός βρίσκεται στην Ελλάδα, ανήκει στη περιοχή της εκπαίδευσης (edu=education) και συγκεκριμένα στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης (teithe)

Ένας υπολογιστής στο Internet αναγνωρίζεται από μία μόνο IP διεύθυνση, αλλά μπορεί να έχει διάφορα ονόματα που όλα θα αντιστοιχούν στη διεύθυνση IP. Η σωστή ορολογία για το πλήρες όνομα περιοχής είναι Fully Qualified Domain Name (FQDN) και συνήθως περιλαμβάνει εκτός από το όνομα του υπολογιστή, τα ονόματα όλων των περιοχών στις οποίες ανήκει ο υπολογιστής μέχρι και την περιοχή ανωτάτου επιπέδου.

Τυπικά ονόματα περιοχών που κατά σύμβαση χρησιμοποιούνται είναι:

Μερικά δε από τα ονόματα περιοχών γεωγραφικά είναι:

Για να αποκτήσει ένας οργανισμός, εταιρεία κ.λ.π. ένα domain name κάνει αίτηση στο InterNiC ο κέντρο πληροφοριών δικτύου του Internet. Κατόπιν το InterNiC γνωστοποιεί το όνομα στους servers ονομάτων οι οποίοι δίνουν την πληροφορία στους άλλους servers που ψάχνουν με βάση το domain name. Αυτοί οι servers μεταφράζουν το domain name στην IP διεύθυνση που αντιστοιχεί.

Μια διεύθυνση IP προσδιορίζει την ταυτότητα ενός υπολογιστή υπηρεσίας στο Internet με μοναδικό τρόπο, αλλά ακόμα και στην αναγνώσιμη για τους ανθρώπους μορφή της ( τέσσερις αριθμοί που χωρίζονται με τελείες) μπορεί να είναι δύσκολο να δουλέψει κάνεις με μια διεύθυνση IP. Η διεύθυνση IP 147.52.212.20 δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη στην απομνημόνευση, αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσετε εύκολα το όνομα rea (που αναφέρεται στον υπολογιστή που υπάρχει σε αυτή τη διεύθυνση).

Λόγω του ότι κάθε διεύθυνση ΙΡ αναφέρεται σε έναν και μόνο υπολογιστή υπηρεσίας, είναι σχετικά εύκολο να προσδιορίσουμε την ταυτότητα υπολογιστών υπηρεσίας δικτύου με το όνομα και τον αριθμό. Ένα καλά καθορισμένο σύνολο κανόνων ονομασίας των υπολογιστών του δικτύου έχει αναπτυχθεί παράλληλα με μια υπηρεσία καταλόγου για την αναζήτηση ονομάτων.

Οι κανόνες αυτοί και η υπηρεσία καταλόγου είναι ευρέως γνωστά ως Σύστημα Ονομασίας με Περιοχές (Domain Name System - DNS). Η περιοχή (domain) είναι μια επώνυμη ομάδα υπολογιστών υπηρεσίας δικτύου. (Μια περιοχή μπορεί να περιέχει έναν μόνο ή πολλούς υπολογιστές).

Αν γνωρίζετε το όνομα ενός υπολογιστή (host name) και τις περιοχές στις οποίες

ανήκει, θα έχετε μια πιο σαφή εικόνα για το που βρίσκεται κάποιος υπολογιστής στο δίκτυο από ό,τι αν έχετε μόνο τη διεύθυνση του ΙΡ.

Τα ονόματα των περιοχών αποτελούνται από μια σειρά ονομάτων που χωρίζονται με τελείες. Ένα πλήρως προσδιορισμένο όνομα περιοχής ( Full Qualified Domain Name - FQDN) αντιπροσωπεύει το όνομα κάποιου υπολογιστή και την ιεραρχία των περιοχών από την οποίο περιβάλλεται. Ένα FQDN μοιάζει λίγο με μια διεύθυνση ΙΡ, αλλά δεν υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στα πεδία των δύο ονομάτων.

Π.χ. rea.edu.physics.uch.gr

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το όνομα αυτό αντί για μια διεύθυνση ΙΡ.

7.  Σύνδεση μέσω τηλεφωνικής γραμμής

Για να συνδέσει κανείς τον προσωπικό του υπολογιστή που έχει στο σπίτι με το Internet χρειάζεται ένα modem και λογαριασμό χρήστη στον υπολογιστή ενός προμηθευτή πρόσβασης στο Internet. Από κει και πέρα υπάρχουν δύο επιλογές πρόσβασης η συμβατική κλήση και η κλήση με πρωτόκολλο.

Στη συμβατική κλήση ο υπολογιστής παίζει το ρόλο ενός ASCII τερματικού ουσιαστικά χρησιμοποιείται η οθόνη και το πληκτρολόγιο και δεν έχει δική του IP_διεύθυνση.

Στη κλήση με πρωτόκολλο χρησιμοποιείται κάποιο από τα πρωτόκολλα σειριακής γραμμής όπως το PPP (Point to Point Protocol) ή SLIP (Serial Line Internet Protocol) για την προέκταση του TCP/IP  στον προσωπικό υπολογιστή. Στην περίπτωση αυτή ο υπολογιστής γίνεται τμήμα του Internet με δική του IP_διεύθυνση και χρησιμοποιεί όλους τους πόρους του

8.  Συμβατότητα

Η βάση του Internet είναι το λειτουργικό σύστημα Unix ωστόσο πολλοί άλλοι τύποι υπολογιστών με διαφορετικά λειτουργικά συστήματα είναι συνδεμένοι σ' αυτό. Τα περισσότερα λειτουργικά συστήματα έχουν προσαρμοστεί έτσι ώστε να συνεργάζονται με το Unix όταν συνδέονται στο Internet εξομοιώνοντας το TCP/IP. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι περισσότερες από τις υπηρεσίες του Internet να λειτουργούν σε κάθε λειτουργικό σύστημα.